31 augustus: Sabina - Schweinmühle (66,9 km - 510 alti)
Gelukkig terug krachtigere benen vandaag! Ik vervolgde Eurovelo 4 tot Cheb. Onderweg passeerde ik twee speciale bruggen over de Ohre: een wiebelende hangbrug vlakbij de camping bij Sabina en een brug met een houten overdekking bij Dolni Pochlovice.
Er waren veel kajakkers en kanovaarders op de rivier. Blijkbaar een favoriete sport van de Tsjechen. Ze doen ook meerdaagse tochten en kamperen dan op die eenvoudige oevercampings.
Om naar het centrum van Cheb te fietsen was het weer klimmen geblazen, maar het was de moeite. Een mooi marktplein. En ik spendeerde er mijn laatste kronen in een restaurantje. Mijn laatste kleingeld wilde ik aan een bedelaar of straatmuzikant geven, maar nu kwam ik er natuurlijk geen meer tegen. De volgende halte was Waldsassen in Duitsland. Ik moet de grens zijn overgestoken op een ravel (voormalige spoorlijn), maar zag nergens een grenspaal.
Waldsassen is een mooi basiliekstadje, zeker de moeite om te bezoeken wanneer je in de buurt bent.
Daarna ging het sterk heuvelig verder, met 10 kilometer over een goede grindweg door een bosrijk natuurgebied met vijvers.
Het was een lange rit vandaag en in Cheb en Waldsassen nam ik een lange rustpauze. De zon stond al laag aan de horizon toen ik de laatste kilometers naar Camping Schweinmühle aflegde.
Na twee rivierspoelbeurten had ik veel deugd van de Duitse douche met zeep en shampoo. Morgen wordt het waarschijnlijk een fietsrustdag om mijn kleren te wassen en mijn Flickr fotoalbums bij te werken.
Ik fiets voor de Tibetaanse Shatsa Organisation bibliotheek in Ladakh.
Alle giften groot en klein zijn welkom op rekeningnummer BE63 8918 7405 7108 van Reach Out vzw ('Shatsa' in de Mededeling). Via de donatiepagina www.reachoutforacause.org/ik-help kan ook, , maar daar staat een foutje in, dat ik niet zelf kan aanpassen: "Steun voor Tashi Lhunpo", moet "Steun voor Shatsa" zijn.
2 September: Schweinmühle-Bayreuth (55,7km - 570 alti)
Zwaar zwaar zwaar! En komoot zoekt dan blijkbaar altijd de zwaarste van alle mogelijke routes uit: wel altijd mooie rustige baantjes, maar de hele tijd steil op en neer. Na een stuk fel klimmen hoop je daarna op een gedeelte vlak of zacht dalen, maar nee, wanneer je boven even stopt om de beentjes te laten ontzuren en het zweet van je voorhoofd te wissen, zie je dat er 50 meter verder een diepe duik begint met meteen daarna opnieuw zo’n kuitenbijterklim. En zo keer op keer opnieuw. Wanhopig word je er op den duur van.
Enkele kilometers voorbij Kemnath, een mooi stadje waar ik even rondwandelde en een ijsje at, had ik het wel gehad. Bovendien krijg ik van veel slopende klimmen achter elkaar na een tijd inspanningsdiarree, en dat is niet fijn. Wanneer ik zo’n kramp voel opkomen, moet ik me binnen enkele minuten kunnen neerzetten, dat is soms lastig.
Daarom schakelde ik van Komoot over op Apple maps. Die heeft een filter ‘heuvels vermijden’ en die werkt dus inderdaad. Ik kreeg een route ten zuiden van de drukke 22 autoweg aangeboden over een rustig baantje dat parallel liep met een riviertje. Uiteraard ging het ook nog goed op en neer, maar aan veel kleinere, makkelijker fietsbare hellingspercentages. Nu vorderde ik ook sneller, want op de hogere route ging het tergend langzaam. Waarom Komoot enkel de heuveltoppen route aanbiedt aan toerfietsers is me een raadsel. Ik heb nochtans aangegeven dat ik niet elektrisch fiets.
Soit, rond 18u arriveerde ik in Bayreuth, waar ik twee nachten in een pensionnetje verblijf. Een privékamer, een heerlijk bed en morgenvroeg met mijn pijnlijke pols naar een dokter.
De komende dagen probeer ik in een zo recht mogelijke route naar Mainz te fietsen (+300 km) en van daar de Rijnroute richting Nederland te volgen. Dan zullen mijn laatste fietsdagen wel terug wat vlakker zijn.
4 september: Bayreuth-Kleinziegenfeld (42,9km - 540 alti)
Het was met flanellen benen dat ik begon aan de stevige klim om uit Bayreuth te geraken. Na een rustdag duurt het doorgaans even eer mijn spieren terug op dreef komen. Na een kilometer of tien begon dit te beteren.
Opnieuw schakelde ik over op Apple maps om de al te heftige binnenweggetjes met hellingen tot 25%, van komoot te vermijden.
Het heuvelde weer stevig — het heet hier niet voor niets Fränkische Schweiz — maar alle hellingen bleven ruim binnen mijn powerbereik.
In het mooie stadje Thurnau nam ik een lange lunchpauze omdat ik wist dat me in het tweede gedeelte van de route een lange klim wachtte. Ik wandelde naar de burcht en het kerkje, bezocht een keramiekatelier, at een broodje en ging naar de winkel avondeten halen.
Daarna terug de fiets op. De klim was inderdaad lang, ruim 4 km non-stop, maar in mijn kleinste versnellinkje geraakte ik er in één trek op. Aan 6 km/uur, niet sneller dan een stevig staptempo.
In de afdaling kreeg ik een heerlijk verkoelende plensbui over me heen (het was weer 30 graden) en de laatste kilometers, terug in het droge, voerden me door een wondermooie vallei met enkele speciale rotsformaties.
Schlosscamping Kleinziegenfeld is vrij duur voor een fietskampeerder: 21€, maar hij bezit iets onbetaalbaars: duisternis en stilte. Alleen een verwaarloosbaar zacht geruis van de autostrade enkele kilometers verderop.
5 September: Kleinziegenfeld- Hassfurt (63,4 km - 390 alti)
Het laatste gedeelte door natuurgebied Frankische Schweiz was ronduit prachtig en meestal dalend, door een soms diep uitgesneden vallei. Op een gegeven moment stond er een wegversperring wegens steenslag, maar fietsen konden er gelukkig naast. Even verderop was gemeentepersoneel inderdaad stenen aan het ruimen. Ik passeerde verschillende bronnetjes om mijn lauw water te verversen.
Daarna ging het verder over fietspaden naast hoofdwegen. Na 22 km stond ik plots voor een steile klim waarop ik in het rood moest gaan. Die inspanning speelde me nadien verzuringsparten op een onverwachts zwaar gedeelte voorbij Baunach, voordat ik kon beginnen afdalen naar de Main vallei.
Baunach stond aangekondigd als een mooi stadje met veel vakhuizen. Ik was ietwat oververhit
en reed er naar de Marktplatz om iets fris te drinken. Niets daarvan. Er waren een vijftal Gaststätten, maar allemaal gesloten. Donderdag sluitingsdag? Raar.
Na enkele slokken flets water dan maar verder, over een baan met veel klimwerk in volle zon…
In Stettfeld vond ik eindelijk een eiscafé dat geopend was. Daar kwam ik terug wat op mijn positieven.
Ik zat er al naast de Main. De laatste 15 km waren heerlijk vlak met een lekker windje in de rug er bovenop. Toen ik op de mooie en rustige camping naast de Main van Naturfreunde Hassfurt arriveerde was alle vermoeidheid uit mijn benen gepeddeld.
Om 19u was het nog steeds 25°C. Na zo’n zweetdag verkoos ik een frisse duik in de Main — stevig tegenstroom zwemmen zonder echt vooruit te komen — boven een douche. En daarna was echt alle vermoeidheid uit mijn lijf verdwenen!
6 - 7 september: Hassfurt-Bad Kissingen (49,5 km - 260 alti) en nog eens een middagje lui dobberen in een thermaal bad.
De wind was 180 graden gedraaid vannacht, ik had hem nu pal van voor. Maar hij leek me minder krachtig dan gisteren en de eerste 25 km waren vlak als een biljartlaken tussen een spoorweg en de Main. Eigenlijk gaf hij een aangename luchtkoeling want het was weer een hete dag.
Enkele kilometers voor Schweinfurt passeerde ik een ferm uitgeruste ‘Raststätte’ voor fietsers. Vanaf Schweinfurt begon de route te stijgen, daarom besloot ik hier te lunchen. Ik had nog een overschotje van gisteravond. Zodoende hoefde ik niet met een gevulde maag en lome rustbenen beginnen te klimmen.
Dat was misschien voorzienig, maar eigenlijk onnodig. Het stijgingspercentage van de eerste kilometers was zo miniem, dat je het nauwelijks voelde.
Het middengedeelte van de klim verliep opnieuw door een brede groene vallei. Slechts één ongemak: er was geen grummel schaduw en na een halfuur zacht bergop fietsen zonder windkoeling voelde ik me oververhit. Een boom in een weide op 50 m van het fietspad bracht enige verkoeling. Het was heel stil op die plaats, ik bleef er weer langer zitten dan gepland.
Na die vallei mocht ik op de rijweg toch nog even een zwaardere inspanning leveren op een steil gedeelte. Daarna ging het flink bergaf, inclusief een stukje gevaarlijk steil op een ruw bospad dat ik te voet deed. Geen zin om bij het remmen onderuit te schuiven en nog eens op mijn pols te vallen.
De camping — van een keten — was bijna drie keer duurder dan de zalige natuurvriendencamping in Hassfurt. De nabijheid van het Kissalis Therme Bad (800 meter bergop door een park) zal daar wel voor iets tussen zitten.
7 september: Nu ik hier toch ben besliste ik een rustdag te nemen en me nog eens langs alle kanten door het heilzame warme water met hoog mineraalgehalte te laten masseren. Er zijn hier meer baden en faciliteiten dan in Karlovy Vary en voor een lagere inkom: bubbelbaden en verschillende jet streams, onderwaterstromen, twee verschillende stoombaden, een koud badje (18 graden)… In de stoombaden kon ik het niet lang uithouden, veel te benauwend. Het koude bad nadien was erg verfrissend na al het warme water, maar jammer genoeg te klein om echt te zwemmen.
Weer van top tot teen gerelaxt! Benieuwd of ik morgen weer met flanellen fietsbenen ga zitten…
Ik fiets voor de Tibetaanse Shatsa Organisation bibliotheek in Ladakh.
Alle giften groot en klein zijn welkom op rekeningnummer BE63 8918 7405 7108 van Reach Out vzw ('Shatsa' in de Mededeling). Via de donatiepagina www.reachoutforacause.org/ik-help kan ook, maar daar staat een foutje in, dat ik niet zelf kan aanpassen: "Steun voor Tashi Lhunpo", moet "Steun voor Shatsa" zijn.
8 September: Bad Kissingen - Gemünden am Main (51,2 km - 300 alti)
Hoera! Ik had geen flanellen benen vandaag na de spa-uitspatting van gisteren! En wat een heerlijke route! Op een moeilijk begin na om uit Bad Kissingen te geraken -- een stevige klim op een stenige grindweg gevolgd door een te steile 'wandelafdaling' wegens slipgevaar -- verliep de verdere route door de brede vallei van de Frankische Saale rivier, over asfalt afgewisseld met fijne grindwegen. Een geweldig mooi traject, zoals de foto's getuigen.
Doordat de route veel vlakker was dan verwacht in deze streek -- wel na enkele plaatselijke 'komoot correcties' want die joeg me weer soms onnodig de heuvel op -- kwam ik vroeger dan verwacht in Hammelburg aan, waar ik normaal gezien iets wilde eten omdat de winkels hier op zondag gesloten zijn. Daarom wijzigde ik mijn scenario. In Gemünden waren er ook restaurantjes en dus zou het in plaats van een lunch een avonddiner worden.
Jammer genoeg begon het te druppelen toen ik op de gastvrije camping van de Kano en Ski Club Gemünden arriveerde, maar geen nood. Mijn buurman Erwin kwam een grote paraplu naast mijn tent in de grond slaan zodat mijn tentportiek droog bleef. Wat een gastvrijheid hier! Wat kan ook dat verschillen van camping tot camping....
De regen hield aan en voor de eerste keer deze reis moest ik door de nattigheid naar het stadje wandelen. Gelukkig maar een halve kilometer, die beloond werd met een heerlijke knapperige groenteschotel in restaurant Asia Haus.
9 september: Gemünde am Main - Hosbach Bahnhof (47,5 km - 570 alti)
Druilerig weer vandaag. Gisteravond is het blijven doorgieten tot drie uur vannacht. Vanmorgen was het droog en heb ik de tent nog net vrijwel droog kunnen inpakken, maar toen ik op de fiets zat begon het stevig te miezeren. Vijftien kilometer verder, in Lohr am Main, een mooi stadje met veel vakwerkhuizen, ging ik even schuilen met een warm koffietje. Wat een verschil van temperatuur met de voorbije dagen!
Van daar begon een lange klim over zo’n 10 km op de B26. Fysiek was die goed binnen mijn bereik, ik moest nergens in het rood, maar mentaal kwam er geen einde aan. Het was geen fietsvriendelijke baan: naast snelle auto’s ook veel laagvliegende vrachtwagens die, net als ik, de grote omweg die de Main maakt wilden afsnijden. Zij vertragen niet graag bergop en scheerden soms gevaarlijk dicht langszij.
Na een poosje stopte het gelukkig met regenen. Toen ik door het dorpje Rechtenbach reed, dacht ik dat ik wel ongeveer boven zou zijn, maar later zag ik op het traject dat dit nog maar in de helft lag. Na elke bocht dacht ik dat de afdaling zou beginnen, telkens bleef het verder stijgen.
Toen ik eindelijk omlaag mocht, koelden mijn benen en voeten (bloot in sandalen) snel af en besliste ik alsnog mijn regenbroek en sportschoenen aan te trekken. Niet tegen de regen maar tegen de windkoeling. Tijdens de afdaling kon ik de B26 verlaten en daarna had ik geen last meer van vrachtwagens.
Na een snelle afdaling kwam voorbij het dorpje Rothenbuch de tweede klim van de dag eraan. Die was korter, maar schurkte wel tegen mijn krachtgrens aan. Halverwege moest ik even stoppen om te ontzuren.
Ondertussen begonnen er zich weer donkergrijze wolken op te stapelen. Er was onweer voorspeld voor vanavond. Tijdens de afdaling besliste ik dat, wanneer ik op de 20 km die mij restten tot de eerstvolgende camping een pensionnetje zou vinden voor 50€, dat ik zou toehappen.
Dat was gelukkig het geval. In Gasthaus De Specht kon ik voor dat bedrag terecht inclusief ontbijt.
En na een uurtje barstte inderdaad een stevig onweer met zware regen los. Wat een geluk dat ik onder dak zat en mijn klamme slaapzak van de vorige regenachtige nacht kon laten drogen. Het weer hier heeft ook de omslag van zomer naar herfstweer gemaakt.
Niet veel foto’s wegens de nattigheid en de drukke weg.