14-15-16 dec - Gorafe: ‘Los Coloraos’, koorzang, ijzige warmwaterbronnen en megalieten
Na een lange rit van +200km arriveerden we donderdagavond iets voor het invallen van de schemering in het dorpje Gorafe. Dat ligt midden in een geodetisch natuurreservaat. Er bevinden zich in de nabije omgeving ook 240 prehistorische megalieten verdeeld over een tiental vindplaatsen. Het bezoekerscentrum was net deze week gesloten, dikke pech.
We overnachtten er op een pleintje in het dorp. Het werd een koude nacht want het dorp ligt op 800 meter hoogte en ligt in de koude luchtstroom van de besneeuwde Sierra Nevada. Toen ik vrijdagochtend wakker werd stonden er langs binnen ijsbloemen op het ijzeren dak van mijn ongeïsoleerde villa Dacia.
Gorafe ligt in de diep uitgesneden vallei van de Gor. Vrijdag reden we via een extreem steile en bochtige eenbaansbetonweg naar de 200 meter hoger gelegen hoogvlakte boven het dorp, van waar men uitzicht heeft op ‘Los Coloraos’, oranje-rooskleurige diep geïndenteerde rotsformaties. Een indrukwekkend landschap. Ik maakte er een korte fietstocht van 10 km, 5 km naar beneden en dan terug rechtsomkeer. Zwaar, maar de inspanning werd ruimschoots gecompenseerd door de adembenemende panorama’s.
‘s Ochtends hadden we in een mesón (taverne) Nani ontmoet. Zij zingt in het plaatselijke koor en liet ons weten dat haar groep ‘s avonds ging repeteren in het Casa Cultural. Dat werd ons avonduitstapje.
Zaterdag reden we naar de warmwaterbaden van Alicún, 9km voorbij Gorafe. Die zijn ‘s winters gesloten, maar Nani wist ons te vertellen dat er een natuurlijke poel was om in te zwemmen. Dat zag ik helemaal zitten. We hebben er lang naar gezocht en niet gevonden, maar kwamen onderweg wel magnifieke natuurfenomenen tegen: dampende stroompjes en watervalletjes met op beschaduwde plekken lange ijspegels, een natuurlijke aquaduct en diep uitgesneden kloven om door te wandelen. Met overal het geluid van druppelend water.
In de namiddag bezocht ik een aantal megalieten. Hiervoor moesten we terug naar boven. De megalieten zijn allemaal genummerd. Ze hebben bijna allemaal dezelfde vorm, zoals de foto’s getuigen. Telkens een eenpersoonsgraf, vermoed ik. De gigantische standing stones in Ierland maakten meer indruk op me.
We overnachtten dit maal op de hoogvlakte, onder een schitterende sterrenhemel. Omdat het er zo pikdonker is, bevindt zich hier een astronomisch observatiecentrum. Je mag hier ‘s nachts enkel met je standlichtjes rijden om de waarnemingen niet te storen.
Morgen vertrekken we naar de Tabernas woestijn waar veel spaghetti western gefilmd werden.